Τους Metallica είχα την χαρά να τους δω δυο φορές κατά το παρελθόν στην Αθήνα το 2007 και το 2010 και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι το καλύτερο live συγκρότημα που έχω δει έως σήμερα! Οι Metallica έχουν να επισκεφτούν την χώρα μας δέκα χρόνια και μια Ευρωπαική περιοδεία σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης αφήνοντας για ακόμη μια χρονιά απέξω την Αθήνα,  είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πάει κάποιος ακόμη και από την Ελλάδα να τους δει. Έτσι μαζί με τους φίλους μου τον Θέμη και την Δήμητρα αποφασίσαμε να πάμε να τους δούμε τον Αύγουστο στης 16-20/08/19 στην Πράγα. Θέλαμε όμως να το συνδυάσουμε με μια εκδρομή που να περιλαμβάνει στάσεις και διανυκτερεύσεις σε διάφορες πόλεις και έτσι κλείσαμε να πάμε με το Rock Tours από Θεσσαλονίκη. Από την πρώτη στιγμή γνωρίζαμε ότι ένα τέτοιο ταξίδι θα είναι κουραστικό και θα περιλαμβάνει πολλές ώρες στους δρόμους, αλλά αυτό δεν μας πτόησε καθόλου.

Στης 16 του μήνα νυκτερινές ώρες βρεθήκαμε  στο προκαθορισμένο ραντεβού στο άγαλμα του Βενιζέλου στην Θεσσαλονίκη. Εκεί κοντά στα ογδόντα άτομα με μπλουζάκια Metallica επιβιβαστήκαμε στα δύο λεωφορεία και το μεγάλο road trip ξεκίνησε!  Μετά από μια ολονύχτια διαδρομή που διασχίσαμε τα Σκόπια και μπήκαμε στην Σερβία , φτάσαμε στο όμορφο Βελιγράδι και αφήσαμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο που ήταν στο κέντρο της πόλης. Θα συνεχίζαμε το ταξίδι την επόμενη μέρα , οπότε ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να περπατήσουμε, να φάμε και να ανακαλύψουμε την πόλη αυτή.

 Την επόμενη μέρα μας περίμενε μια τεράστια ταλαιπωρία 16 ωρών μέσα στα δύο λεωφορεία , με μια τετράωρη αναμονή στα σύνορα με την Ουγγαρία και μια ουρά κάποιων χιλιομέτρων με καθηλωμένα μέσα στην ζέστη οχήματα. Λόγω αυτής της απρόοπτης κατάστασης φτάσαμε πολύ αργά στην Πράγα και πήγαμε απευθείας για ξεκούραση και κάτι να φάμε. Η ώρα αναχώρησης για την συναυλία είχε προγραμματιστεί για το μεσημέρι της επόμενης μέρας, οπότε και είχαμε μόνο κάνα τρίωρο να περιηγηθούμε στην υπέροχη Πράγα και να πάρουμε έστω και έτσι μια μικρή μυρωδιά αυτής της τόσο μυστηριακής πόλης. Ακόμη και έτσι όμως η Πράγα μας άφησε όπως ήταν φυσικό τις καλύτερες εντυπώσεις και μια υπόσχεση από μένα στον εαυτό μου να ξανάρθω σε αυτή την πόλη στο κοντινό μέλλον και να την απολαύσω έτσι όπως την αξίζει πραγματικά..

 

Η μεγάλη ώρα για τους Metallica έφτασε και νωρίς το μεσημέρι επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία όπου θα μας πήγαιναν στον συναυλιακό χώρο, το πρώην αεροδρόμιο της πόλης. Η συναυλία ήταν solt out, γύρω στις 80000 κόσμου και αυτό από μόνο του ήταν συγκλονιστικό. Η οργάνωση άρτια , παντού περίπτερα για να πάρεις μπύρες, φαγητό ή μπλουζάκια του συγκροτήματος. Από νωρίς ο κόσμος είχε κατακλύσει τον χώρο και βρισκόταν σε εορταστική διάθεση. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι έπαιρνες έναντι χρηματικής αμοιβής ένα πλαστικό ποτήρι με την αναγραφή του ονόματος του συγκροτήματος ( Metallica ) και αυτό το ποτήρι δεν το πετούσες, αλλά πήγαινες και το ξαναγέμιζες. Στο τέλος της συναυλίας αν ήθελες επέστρεφες το ποτήρι και έπαιρνες πίσω το χρηματικό του κόστος του πλαστικού ποτηριού ή το κρατούσες για αναμνηστικό. Πολύ καλή πρακτική αυτή των διοργανωτών με τεράστια οικολογική σημασία. Κάτι που προφανώς θα πρέπει να σκεφτούν κ να υιοθετήσουν και οι εδώ διοργανωτές για να μην έχουμε μετά το φαινόμενο μιας θάλασσας από πλαστικά ποτήρια με το τέλος της κάθε μεγάλης συναυλίας.

Πρώτοι βγήκαν οι Ghost τους οποίους και είχα δει στην Αθήνα το 2014 και ήταν πραγματικά πολύ καλοί όπως και τότε που τους είδα. Άλλα όπως γίνεται πάντα , τα συγκροτήματα που ανοίγουν έχουν την μερική προσοχή του κόσμου και βεβαίως χειρότερο ήχο από το μεγάλο όνομα που ακολουθεί. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Metallica που κάναμε τόσο δρόμο για να τους δούμε. Οι οποίοι πραγματοποίησαν ένα τρίωρο σετ γεμάτο από τις επιτυχίες τους , σε ένα stage γεμάτο φωτιές και εικόνες από άκρη σε άκρη. Εντυπωσιακή συναυλία, με εμφανώς πάντως πιο γερασμένα τα μέλη τους σε σύγκριση πάντα με δέκα χρόνια πριν που τους είχα δει για τελευταία φορά εδώ στην Μαλακάσα. Εντύπωση μου έκανε ακόμη μια φορά που βρέθηκα σε συναυλία στο εξωτερικό, το γεγονός ότι κανένας δεν κουνιόταν από το κοινό κάτω, πάρα μόνο είχαν τα κινητά τους να καταγράφουν την συναυλία. Στην Ελλάδα δεν θα ξεχάσω στιγμές που παρακαλούσα από μέσα μου να παίξουνε καμία μπαλάντα για να πάρουμε καμία ανάσα από το πολύ σπρώξιμο που κάναμε στις πρώτες γραμμές. Αλλά έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, θερμότατοι σε κάτι τέτοια σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Όπως και αν έχει η εμπειρία μεγάλη καθώς και ο δρόμος της επιστροφής μας με μια διανυκτέρευση πάλι στο Βελιγράδι. Αν με ρωτούσε κάποιος αν θα το ξαναέκανα με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή τόσες ώρες κάθε μέρα ταξίδι με λεωφορείο, κούραση και λίγος ελεύθερος χρόνος, θα του έλεγα με βεβαιότητα ΟΧΙ. Αλλά σαν εμπειρία της μίας φοράς είναι  ωραίο να λες ότι το έχεις κάνει. Εξάλλου πως αλλιώς μπορείς να έχεις άποψη για κάτι τέτοιο αν δεν το δοκιμάσεις; Σίγουρα όμως το να πάει κανείς στο εξωτερικό για να δει αγαπημένες του μπάντες , ειδικά τώρα που πλέον δεν έρχονται και εύκολα στη Ελλάδα , είναι κάτι το επιβεβλημένο.

Και όπως κάθε Road Trip που σέβεται τον εαυτό του ακολουθούν κάποιες φωτογραφίες της διαδρομής: