Το ταξίδι αυτό το κάναμε το καλοκαίρι του 2010 εγώ και άλλοι τρεις μου φίλοι με ένα παλιό αμάξι ενός εκ των τριών φίλων μου. Πριν ξεκινήσω την περιγραφή του ταξιδιού θα ήθελα να πω πως ήταν η πρώτη μου φωτογραφική απόπειρα να καταγράψω μέρη και ανθρώπους και οι φωτογραφίες είναι σχετικά περιγραφικές. Αλλά αυτό το ταξίδι βοήθησε πολύ μέσα μου να θέλω να έχω μαζί μου πάντα την φωτογραφική σαν αδιάψευστο μάρτυρα όσων πραγμάτων μου δίνει η ζωή η ίδια.

Ξεκινήσαμε από την Αθήνα και περνώντας τα ελληνοαλβανικά σύνορα βρεθήκαμε στο Αργυρόκαστρο της Αλβανίας. Στην χώρα αυτή περάσαμε κάποιες από τις ποιο ενδιαφέρον μέρες του ταξιδιού μας με ενδιάμεσους σταθμούς σε πόλεις όπως το Berat , το Durres και τα Tirana. Η χώρα αυτή την εποχή που την επισκεφτήκαμε έμοιαζε σαν μια επιστροφή στον χρόνο σε ότι είχε να κάνει με το σύνολο των πραγμάτων που αντικρίζαμε, από τους δρόμους , τον τρόπο ζωής των ανθρώπων ,και την αρχιτεκτονική γύρω μας. Μια χώρα που το λιγότερο φωτογραφικά έχει να σου προσφέρει παρά πολύ ενδιαφέρουσες εικόνες. Την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάθε ταξιδιώτη.

Επόμενος σταθμός και διάσχιση το πολύ τουριστικό Montenegro. Οι Δαλματικές ακτές άκρως τουριστικές με υπέροχα κρύα νερά ότι πρέπει για τα καλοκαιρινά μας διαλείμματα και πόλεις μεσαιωνικού χαρακτήρα για να κάνεις τις βόλτες σου μέσα στα σοκάκια κ να απολαύσεις τα ηλιοβασιλέματα. Από το Montenegro είχαμε την ευκαιρία να πεταχτούμε την Κροατία και ειδικότερα την εκπληκτική μεσαιωνική πόλη του Dubrovnik , όπου εκεί βρίσκεσαι κυριολεκτικά σε μια άλλη εποχή. Μόνο μελανό σημείο οι ακριβές τιμές και ο μεγάλος σε αριθμό τουρισμός.. Επιστροφή στο Montenegro και διάσχιση της ορεινής χώρας μέσα από εθνικούς δρόμους και φαράγγια με απώτερο σκοπό να μπούμε στην Βοσνία και διαμέσου αυτής στην Σερβία. Η φύση παρά τους πρόσφατους πολέμους παραμένει σε πολλά σημεία της άγρια περιμένοντας να την ανακαλύψει ο καθένας μας. Εντύπωση μας κάνανε πόλεις μέσα στην Σερβία ειδικότερα στα σύνορα με την Βοσνία που είναι καθαρά μουσουλμανικές.

Επόμενη μας στάση μέσα στην Σερβία ήταν το ξακουστό φεστιβάλ των πνευστών στην Guca ή αλλιώς το Woodstock των Βαλκανίων. Μουσικοί με τρομπέτες και αλλά πνευστά δίνουν αγώνες μουσικής «φασαρίας» ανάμεσα σε κόσμο που πίνει και τρώει τοπικά εδέσματα με την διάθεση όλων στα ύψη. Ένα φεστιβάλ που αν βρεθείς για πρώτη φορά θα θέλεις κάθε χρόνο να δίνεις το παρών. Πραγματική απόλαυση και διάλειμμα στα πολλά χιλιόμετρα δρόμου που διανύσαμε με το αμάξι. Το ταξίδι στο γυρισμό είχε Βελιγράδι αλλά και Σκόπια για να καταλήξουμε στο τέλος ξανά στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Θεσσαλονίκη. Ένα ταξίδι που άνετα θα το ξαναέκανα και που έχει φωτογραφικά και όχι μόνο να σου δώσει ολοένα και περισσότερα πράγματα.